بررسی سازگاری نسجی آلیاژهای بیس متال و نابل روی فیبروبلاست لثه ی انسانی

مقدمه:از تمام آلیاژهای دندانی عناصری به حفره دهان آزاد می شود که می تواند تأثیرات منفی بر سلول‌ها‌ی بدن داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر آلیاژهای بیس متال و نابل بر بقای فیبروبلاست های لثه انسان بود. مواد و روش ها: فیبروبلاست های بدست آمده از لثه سالم انسان حین جراحی افزایش طول تاج، کشت داده شد. در پاساژ سوم، فیبروبلاست ها در معرض غلظت‌های مختلف دو نوع آلیاژ بیس متال(وراباند 2، کامند) و دو نوع آلیاژ نابل(دگوباند 4، پال کرمیت 2) قرار گرفتند. برای تکرارپذیری نتایج از هر ماده حداقل شش نمونه تهیه شد (n=18) و پس از گذشت 9 و 15 روز میزان بقای فیبروبلاست‌ها با روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها با آزمون ANOVA و نرم افزار SPSS ویرایش 20 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: هم نوع آلیاژ، هم غلظت آلیاژ و هم مدت زمان، بر درصد سلول‌های باقیمانده مؤثر بود. حداکثر و حداقل سلول های باقیمانده به ترتیب در مجاورت آلیاژهای دگوباند4 و وراباند2 بود. میانگین درصد سلول های باقیمانده در غلظت 20 به طور معناداری بیشتر از غلظت 60 و در غلظت 60 به طور معناداری بیشتر از غلظت 100 بود. میانگین درصد سلول های باقیمانده در دگوباند 4 و کامند در روز 9 به طور معناداری بیشتر از روز 15 بود. اختلاف معناداری در آلیاژ پال کرمیت 2 و وراباند 2 در روز 9 و 15 دیده نشد. نتیجه‌گیری: آلیاژ بیس متال وراباند 2 به طور قابل توجهی بیش از سه نوع آلیاژ دیگر بقای فیبروبلاست‌ها را به صورت وابسته به غلظت کاهش داد. آلیاژ نابل دگوباند 4، نسبت به سه نوع آلیاژ دیگر به طور قابل توجهی کمترین اثر منفی را بر بقای فیبروبلاست‌های زنده داشت. بنابراین با توجه به میانگین درصد سلولهای باقی مانده، آلیاژ وراباند 2 دارای سمیت خفیف و سه نوع آلیاژ دیگر زیست سازگارهستند.